Fernando II foi un rei fundamental para a catedral compostelá, impulsando o fin das obras, coa xenerosa pensión vitalicia concedida ao Mestre Mateo en 1168. En 1180, deixou escrita a súa elección da catedral compostelá como lugar de enterramento e, á súa morte, en 1188, pouco antes da colocación dos dinteles do Pórtico da Gloria, o seu fillo Alfonso IX puxo todo o seu empeño en cumprir a súa vontade, o que logrou ao pouco tempo. Con iso, configurábase oficiosamente o Panteón Real compostelán, do que xa formaban parte a nai de Fernando II, Berenguela e o seu avó, Raimundo de Borgoña. Tras o traslado do Panteón á súa actual localización, en 1535, produciuse certa confusión na identificación dos sepulcros. Os estudos estilísticos dos yacentes levan á conclusión de que se produciu un intercambio de identidades e que o tradicionalmente identificado con Alfonso IX corresponde en realidade con Fernando II e viceversa; datándose esta peza tras a consagración da catedral en 1211.