O Conde de Galicia Raimundo de Borgoña, introduciu esta dinastía na monarquía galaico-leonesa. Foi cónxuxe de raíña Urraca, filla do rei Afonso VI e irmán de Guido, o Papa Calixto II (1119-1124). Ambos tiveron unha estreita colaboración co arcebispo Diego Xelmírez, potenciando de forma importante a sede compostelá e a construción da catedral románica.
Hai constancia que, tras o seu falecemento en 1107, foi enterrado na catedral, en “un sartego que se colocou no pórtico setentrional pola parte interna da igrexa”, no espazo que, máis adiante, haberíase de converter formalmente en Panteón Real.
O traslado do Panteón á súa actual localización, no edificio claustral, no século XVI, dificulta hoxe a identificación dos sepulcros. Un deles atribúese, tradicionalmente, a Raimundo de Borgoña aínda que, polas súas características, é máis factible que se trate da tumba do Infante Fernando Afonso, fillo primoxénito de Afonso IX, falecido prematuramente en 1214.