Descrición

Este cadro forma parte do traballo de decoración pictórica que elaborou García de Bouzas para a capela da Nosa Señora do Pilar. Foi un proxecto impulsado polo arcebispo Frei Antonio de Monroy —gran promotor da devoción á Virxe do Pilar—, e dirixido por Fernando de Casas. Entre todo o seu labor, polo que percibiu 27.000 reais, o pintor concibiu este cadro para encabezar o ático do retablo deseñado por Fernando de Casas e executado por Miguel de Romay en 1721.

Represéntase a aparición da Virxe a Santiago e aos seus discípulos nas beiras do Ebro, seguindo a variante iconográfica que sitúa á Nai de Deus sentada sobre un trono de nubes e non subida a un piar, arrodeada por un grupo de anxos que tanguen os seus instrumentos celebrando ao seu carón. Dous deles sosteñen a columna e unha imaxe da Virxe co Neno; réplica da que se atopa na basílica do Pilar de Zaragoza. No primeiro plano, o Apóstolo ataviado de peregrino, con esclavina e bordón, aparece acompañado por oito homes aos que convertería en discípulos durante a súa estadía en Hispania.

A composición, plenamente barroca, está marcada por un notable impulso vertical. A escena divídese nun plano terreal, no que predominan os tons fríos e unha iluminación que acusa a tridimensionalidade das figuras na contorna; e o plano celestial, cunha iluminación dourada que xera un espazo simbólico.