Descrición

Na capela de San Fernando atópanse dous frescos que representan a Ascensión no muro occidental, fronte á porta de entrada ao antigo sagrario, e sobre este acceso a Asunción de María no lado oriental. Segundo López Ferreiro, a data de 1542 “líase pintada sobre a ventá que lle dá luz á capela”, e é Pérez Costanti quen atribúe a obra a Pedro Noble, uns dos principais pintores renacentistas do momento.

As dúas imaxes atópanse nos lunetos da capela, estando as composicións adaptadas a este marco, o que provoca que se forcen algunhas posicións ou se alonguen as anatomías de maneira moi avanzada ―como a lonxitude da perna esquerda de san Pedro―, case anunciando o manierismo.

A escena da Ascención representa a Cristo resucitado, que sube aos ceos envolto nunha nube, quedando as dúas pegadas no chan, e en presenza dos apóstolos, divididos en dous grupos encabezados por san Pedro á dereita e a Virxe María á esquerda. Santiago, que sinala a escena central, aparece representado nun lugar principal, xusto a continuación de María, que encabeza un dos grupos nos que se divide a composición e a fai simétrica.

Enfronte, a escena da Asunción, representa o momento no que a Virxe é levada ao ceo por catro anxos. Ascende sobre a súa tumba, nunha lúa sostida por dous deses anxos. A composición é semellante, con dous grupos de apóstolos que observan a escena, un encabezado por Pedro e o outro por Santiago, que porta na súa man o “libro do peregrino”.