Descrición

Juan Antonio García de Bouzas está considerado o principal pintor de Galicia na primeira metade do século XVIII. Tras a súa formación en Madrid no taller de Luca Giordano, estableceuse en Compostela e desenvolveu unha temperá “escola galega de pintura” con numerosos discípulos como Domingo Antonio Uzal, Manuel Arias Varela ou Gabriel Fernández.

Foi pintor titular da catedral durante 39 anos, nos que desenvolveu un amplo labor que foi alén da realización de cadros de cabalete e que incluíu, por exemplo, a decoración pictórica das esculturas da fachada do Obradoiro ou da capela do Pilar.

Así e todo, en 1748 atopábase na miseria e presentoulle unha súplica ao Cabido mencionando todos os seus traballos na catedral durante case catro décadas. Concedéronlle naquel momento 500 reais e, en satisfacción desa cantidade, levou a cabo esta obra, de localización orixinal descoñecida, que tería certa repercusión na época, xa que se coñecen gravados de Melchor de Prado e tamén un lenzo moi semellante e case coetáneo que se conserva no Museo das Peregrinacións.

A peza, asinada e datada en ambos os dous lados na parte inferior ―“Ju^a Ant^o Bouzas. Año de 1748”―, é unha representación moi fiel ao modelo escultórico proxectado polo Mestre Mateo para o altar maior da catedral, aínda que o seu autor introduce algunhas novidades que non aparecen no modelo orixinal: a esclavina, o marco no que destacan os dous medallóns nos que se representan os discípulos do Apóstolo, Teodoro e Atanasio; e algúns símbolos xacobeos como a cabaza e o zurrón.