Fernando II foi un rei fundamental para a catedral compostelá, impulsando a fin das obras, coa xenerosa pensión vitalicia concedida ao Mestre Mateo en 1168. En 1180, deixou escrita a súa elección da catedral compostelá como lugar de enterramento e, á súa morte, en 1188, pouco antes da colocación dos linteis do Pórtico da Gloria, o seu fillo Afonso VIII (IX) puxo todo o seu empeño en cumprir a súa vontade, o que logrou ao pouco tempo. Con iso, configurábase oficiosamente o Panteón Real compostelán, do que xa formaban parte a nai de Fernando II, Berenguela e o seu avó, Raimundo de Borgoña. Tras o traslado do Panteón á súa actual localización, en 1535, produciuse certa confusión na identificación dos sepulcros. Os estudos estilísticos dos xacentes levan á conclusión de que se produciu un intercambio de identidades e que o tradicionalmente identificado con Afonso VIII (IX) correspondería en realidade con Fernando II e viceversa; datándose esta peza contorna ao ano 1230, data da morte de Afonso.

Posible confusión na atribución dos sepulcros de Fernando II e Afonso VIII (IX)

Orixinalmente, o Panteón Real situábase no extremo norte do cruceiro da catedral, onde agora se atopa a capela de Santa Catalina. En 1535, trasladouse á súa localización actual e no desprazamento puido producirse certa confusión nas identidades dos sepulcros.
En concreto, por cuestións formais e estilísticas, é posible que as identidades dos enterramentos dos reis Fernando II e Afonso VIII (IX) estean intercambiadas de forma que, o atribuído ao primeiro sería en realidade o segundo e viceversa.